4 december 2015… Vandaag ben ik 10 jaar moeder! Ik kan er niets anders van maken dan dat ik dat geweldig vind 🙂 Toen ons meisje geboren werd heb ik daar een verslag van geschreven voor onze dochter. Ik wil het graag met jullie delen.

---

Het is 2 december 2005 als ik zo rond 9.00 uur opsta. Lekker laat, want ik heb verlof en ’s avonds slaap ik toch maar laat. Papa is al aan het werk. Hoewel ik me niet zo lekker voel en koorts heb ga ik toch naar de overbuurvrouw die twee weken geleden een dochter heeft gekregen.

Zou het begonnen zijn?
De dag keutelt zo wat verder, ik doe de boodschapjes en zorg dat het eten klaar is als papa thuiskomt. ’s Avonds lekker wat bankhangen en daarna naar bed. Tegen twaalven val ik in slaap. Om 1.10 uur wordt ik wakker van een zware kramp in mijn buik. Zou het begonnen zijn? Ik draai me weer om en 10 minuten later schiet ik weer wakker. Nu weet ik het zeker: de weeën zijn begonnen. Ik maak papa wakker, want ik vind het wel spannend!

We hebben natuurlijk geen ervaring en weten niet goed wat we moeten doen. Zo lang het gaat blijf ik lekker knus tegen papa aan in bed liggen. Hij kan nog wat slapen en ik voel me beschermd door zijn warmte en aanwezigheid. Maar omdat ik vrij veel weeën heb bel ik oma Ita toch maar vast op (zij zal bij de bevalling zijn). Tegen vijf uur is ze er. Ik wil haar niet in de kamer hebben, dus ze gaat naar de logeerkamer.

Frisse kou
Ondanks dat het de hele nacht flink te keer gaat in mijn buik, voel ik dat er niet veel gebeurt. Ik bel ’s ochtends de verloskundige, zodat ze weet dat er wat speelt. Ik vraag haar tips om de bevalling op gang te krijgen. Zo ga ik het bad in en uit, douche onder en tenslotte een stuk lopen met papa. Dat was een fijn moment, lekker samen in de frisse kou en af en toe een wee opvangen onderweg. Toen we weer thuis waren heb ik lekker op de bank schaatsen gekeken en oma had een goede pan groentensoep gemaakt. Om 17.30 komt Maaike langs (yesss onze favoriete verloskundige!). Ik hoor dat ik nog niet verstreken ben en dus ook geen ontsluiting heb. Dat had ik al verwacht, dus dat was niet erg. Ik vraag of ik iets kan krijgen om te slapen. De weeën zijn te vaak en te pittig om in slaap te komen. En ik ben bang dat wanneer ik eenmaal ga ontsluiten het allemaal zo lang duurt dat ik te moe ben om te persen als dat mag.

Weeëndans
Helaas lukt het slapen niet ondanks een pammetje van het een of ander. We spreken met Maaike af dat ze weer komt als de weeën om de 2 minuten komen en langer aanhouden. In de avond worden de weeën heftiger. Ik blijf met papa op zolder en vang de weeën lopend en wiegend op. Soms hang ik lekker tegen hem aan en doen we de weeëndans die we op de yoga hebben geleerd. We hebben het zo knus samen op zolder. Het is super intiem en gezellig!

Valse start
Tegen 1.00 uur bellen we Maaike, de weeën komen vaker en houden langer aan. Ze komt kijken en ik ben iets verstreken, maar geen ontsluiting. Gek genoeg verbaasde dit me weer niets. Maar de weeën zagen er goed uit. Om 5.00 uur zou ze weer terugkomen en zou alles snel gaan beloofde ze. Maar helaas, door het vele staan, mn griepje én dat ik zo lang wakker was, lukte het me niet meer om rechtop te blijven. Ik ben op bed gaan zitten en viel tussen de weeën in slaap. De weeën namen af in sterkte en frequentie… Maaike kwam weer en zag al meteen dat ik niks was opgeschoten, wat ook klopte. Ze vroeg wat ik wilde. Ze dacht dat ik een ‘valse start’ had, wat in kon houden dat je nog niet zou komen, maar misschien pas weken later! Daar knakte ik wel wat van. Ik deed zo m’n best om rustig te blijven en jou naar buiten te lokken. Ik moest toch niet nog langer wachten!!!

Op naar Nieuwegein
Ik wilde slapen en wel zo snel mogelijk! Alles moest nog beginnen en ik had nu al weinig puf over om te persen. Maaike vroeg of ze morgen terug kon komen of dat ik naar het ziekenhuis wilde. Zij kon me niets meer geven om te slapen, dus: ziekenhuis! Nergens was plek, maar in Nieuwegein wilden ze ons wel hebben. Daar zou ik een prikje krijgen om nog een paar uurtjes te kunnen tukken. Ik vroeg of we de reiswieg mee moesten nemen en de kleertjes, waarop Maaike antwoordde dat dat niet hoefde, omdat we waarschijnlijk nadat ik had geslapen weer naar huis zou moeten. Toen Maaike uit de kamer was pakte papa heel resoluut alle spulletjes bij elkaar, keek me aan en zei: “Wij gaan niet zonder kind weg uit t ziekenhuis!” Dat was precies wat ik even nodig had 🙂 Dat gaf me weer een nieuwe stoot energie en moed om wakker te blijven tot je bij ons was!

Wat een bof dat Maaike bij ons was, want de andere verloskundigen wilden ons niet naar het ziekenhuis brengen. Na een heftig ritje (de weeën gingen goed!) dropte Maaike ons bij het ziekenhuis. Wat een rare gewaarwording. Het was nog pikdonker en er zat alleen een nachtwaker (het was half 6/6 uur). Na even zoeken kwamen we op de goede afdeling. We kregen ondanks de drukte lekker een kamertje voor onszelf en werden meteen voorzien wat eten en drinken. Papa verzekerde me nogmaals dat we niet zonder jou naar huis zouden gaan.

Ruggenprik
Ondertussen lag ik aan de monitor om te kijken hoe mijn weeën waren en hoe het met jou ging. Er was nog geen gynaecoloog om bij ons te komen. Die kwam tegen 8.00 uur. Ze constateerde dat ik inmiddels helemaal verstreken was en 2 cm ontsluiting had! Yes het ging beginnen! Maar inmiddels was ik ontzettend moe. Ze vroeg of ik nog wilde slapen. En er was niets wat ik liever wilde. Met een prik ging dat niet meer lukken, ik zou een ruggenprik moeten. Een ruggenprik???? Dat was niet wat ik wilde! De tranen kwamen los, maar ik was zo moe, dat ik toch besloot het te doen. Ze zouden me tegelijkertijd oxytocine geven zodat je wat sneller zou komen. Er was eerst een wisseling van de wacht, waardoor ik om 9.30 een andere gyn kreeg die mijn vliezen brak en allerlei inwendige apparatuur aanlegde. Om 10.00 uur kreeg in de ruggenprik. Dat was nog een heel spektakel, want er was iemand die het moest leren op mijn rug!!! Papa was mee en onze verpleegkundige van de dag. Die man vroeg:” Wil je het zeggen als je een wee hebt, dan stop ik.” Dus ik antwoord braaf: “Ja.” Dus hij: “Heb je een wee??” en papa en de verpleegkundige in koor: “Nee, ze zegt het als ze een wee heeft!!” Hihi, t was net een lachfilm. Maar goed, redelijk snel zat ie er in en om een uur of 11.00 waren we in de verloskamer. Daar kreeg ik ook de oxytocine om de weeën te stimuleren.

Papa haalde nog even 2 saucijzenbroodjes (mama had honger!!) voor me en daarna ging ik slapen. Om de haverklap werd ik wakker door t gepiep als ik weer op een slang ging liggen. Maar uiteindelijk heb ik zo goed en zo kwaad als t ging nog een uurtje geslapen.

Persdrang
Papa had ondertussen oma gebeld die nu ook in t ziekenhuis was. Om 12.00 werd ik wakker en werd ik getoucheerd: 5 cm ontsluiting, kijk dat ging opschieten. De gyn zo om 14.00 uur weer terugkomen. Dus ik draai me om om weer te slapen, heb ik om 12.10 het gevoel dat ik moest poepen. Dus de verpleegkundige haalt een ondersteek. Maar het gevoel zakte weer weg. Een paar minuten later: t zelfde! Dus ik zeg tegen haar: “Joh, ik heb persdrang!” Maar dat kon niet volgens haar om dat ik een paar minuutjes daarvoor nog maar 5 cm ontsluiting had. Kort daarna krijg ik enorme rugweeën en persdrang door elkaar. Ik weet niet waar ik het zoeken moet! Wat doet dit zeer! Snel wordt papa gehaald. Oma stuur ik meteen weer weg. Papa en de verpleegkundige helpen me zo goed mogelijk te ademen, maar na een klein uurtje hou ik t niet meer. Ik denk écht dat ik het niet meer kan en wil t liefst in de grond zakken. Ik weet niet waar ik het zoeken moet, kan niet meer goed ademen, en jemig, ik heb toch een ruggenprik????? Waarom helpt dat niet???? De verpleegkundige stelt voor om de gyn te halen. Die komt al snel en met dat ze binnenkomt zei ze: “Ik zie het al hoor, je mag zo gaan persen”. Ik was zo blij dat ik meteen wilde beginnen, maar er moesten nog wat slangen en toeters en bellen weggehaald worden. De gyn grapt nog dat ze niet vaak vrouwen zo enthousiast ziet om te mogen persen.

Laat mijn m’n gang maar gaan
Iedereen wil me helpen, maar ik heb het niet nodig. Laat mij mn gang maar gaan en zorg dat mn fles water gevuld is. Na een paar keer persen (wat ik zonder weeën doe, want die heb ik allemaal op voorhand weg gezucht (of eigenlijk meer geproest…)). Maar na een paar keer goed persen hoor ik al de verlossende woorden. Ik moet goed luisteren en als de gyn te zegt zuchten. Ik vraag nog een spoedles zuchten, want dat weet ik even niet meer. Ik mag ook niet meer mn eigen benen vasthouden, maar die staan in de zij van resp de gyn en de verpleegkundige, die aan weerszijden van het bed staan. Ik moet nog een laatste pers geven en zuchten, zuchten, zuchten. Ik voel dat ik zoveel kracht zet dat ik het bed door de rem heen tegen de muur trap. Arme meiden! Maar ze blijven kranig staan. En dan gaat het snel. Nat en warm wordt je op mijn blote buik gelegd (4 december 2005, 13.43 uur).

 

 

 

 

 

Wat ben je klein, wat ben je lief, wat ben je mooi! En wat ben ik trots!!! Ik ben de beste mama van de wereld, ik heb je helemaal zelf geboren laten worden. Mn hoofd verandert in glow-in-the-dark.

Mijn placenta volgt al snel en heeft nauwelijks een pers nodig. Ondertussen word jij bij me weggehaald en gaat de gyn aan de slag met het schaafje aan de binnenkant. Ze is zo lang bezig dat ik vraag of ze soms op een cursus macramé zit. Ondertussen loopt papa met zijn hoofd in de wolken met jou op zijn armen door de kamer heen.

Dan word je nog bij me aangelegd. Dat is een gek gevoel! Maar wat ben ik trots, trots, trots!!! Je bent er, helemaal perfect en af. En papa bekijk ik ook met andere ogen. Ik zie nu al aan alles dat hij een geweldige papa is!

 

 

 

 

 

Je bent er meisje, het is zover! Nooit zal ons leven meer hetzelfde zijn!