Maandelijks archief: februari 2016

Moedeloos…

moedeloos Zo voel ik me de laatste dagen een beetje. Maar ook verdrietig en boos! Waarom? Er verschijnen al tijden berichten in de media over het hoge sterftecijfer onder baby’s in Nederland. Deze week onder andere weer artikelen in het AD en in het Eindhovens Dagblad.

Waarom ik me moedeloos voel? Moeders worden bang gemaakt met een van de meest verdrietige dingen die je zouden kunnen overkomen: het verliezen van je kindje. Maar er wordt gechoogeld met de cijfers…

De cijfers

stats Ik ben geen cijferkoninginnetje, maar gelukkig hebben andere mensen wat cijfers op een rij gezet en begrijpelijk gemaakt. Bij de uitspraken in de eerder genoemde kranten worden de Nederlandse cijfers gebruikt bij zwangerschap vanaf 22 weken. Er worden cijfers meegenomen van abortus, ‘miskramen’, vroege zwangerschapsafbreking én vroeggeboorte. Het onderscheid tussen dezen is lastig te maken…

Tsja… als je bedenkt dat er vergeleken wordt met landen waarbij de cijfers vanaf 24 weken of soms zelf 28 weken zwangerschap worden gebruikt… Tsja (dat zeg ik dus al) dat is niet te vergelijken!

Bovendien blijkt uit niets ene hoger sterftecijfer bij thuisbevallingen. Maar ja, als je in de krant een heel belangrijke gynaecoloog aan het woord leest… Dat maakt denk ik best indruk!

Voor de cijferaars onder ons hier wat bronnen:

Zie tabel 0.2: http://www.perinatreg.nl/…/PRN_jaarboek_2013_09122014.pdf en hier bron: http://appsso.eurostat.ec.europa.eu/nui/show.do

Zelfbeschikking

Waarom vind ik dit nu allemaal zo erg? Nou, vrouwen worden in posities geduwd waar ze lang niet altijd willen zijn, horen te zijn, zouden moeten zijn. Daar naast moet je als aanstaande moeder wel verdraaid sterk in je schoenen staan om op te komen voor je wensen als er met zulke enge getallen gestrooid wordt! Ter inspiratie wil ik in dit kader graag een mooi verhaal met jullie delen wat ervaringsdeskundige Annemiek Verbeek schreef voor Kroost.

Petitie

teken-de-petitie Ik merk dat ik een onsamenhangend stuk heb geschreven, maar ik hoop dat de ernst van de situatie in de Nederlandse geboortezorg jullie duidelijk is. Ik vraag jullie daarom ook deze petitie te tekenen. Voor jezelf, je zusters, vriendinnen en je dochters! https://petities.nl/petitions/herbezinning-hervormingen-geboortezorg

Placenta: vijf vette feitjes

Zoals de meeste van jullie weten capsuleer ik placenta’s. Ik ben er zelfs onlangs over geïnterviewd! Waarom ik placenta’s capsuleer? Het kan zóveel voordelen voor de moeder hebben! Het is makkelijk zelf te doen, maar veel moeders hebben daar zo kort na de geboorte geen puf voor/zin in/tijd voor et cetera. Nou, daar kom ik in beeld!

Maarre… die placenta hé? Vertel daar eens wat meer over!

1: De wisseltruc

Tijdens elke minuut van je zwangerschap wordt er ruim een halve liter bloed door je baarmoeder heen gepompt zodat het mogelijk is voedingsstoffen uit te wisselen met je placenta (en zo terecht te komen bij… je kindje!).

2: HCG

Je placenta scheidt HCG af. Lekker boeiend… Ja wél dus! Dat is het hormoon waardoor dat staafje ‘weet’ dat je zwanger bent!

3: Gewicht

De placenta kan tot 1 kilo wegen (maar meestal is het iets minder). Helaas, als je veel aankomt tijdens de zwangerschap kan je niet je dikke placenta de schuld geven ;).

4: Lengte

De gezamenlijke lengte van alle haarvaten in de placenta is bijna 52 km! Dat is toch een behoorlijk eind.

5: Wegwerp

De placenta is het enige wegwerporgaan. Ik hoor je denken: hoe zit het dan met die blinde darm, of die extra nier? (ondergetekende leeft al jaaaaren zonder milt!) Dat klopt, er zijn organen waar je zonder kunt. Maar de placenta is de enige die ook echt je lijf moet verlaten.

Vijf vette feitjes, vond je niet? Ok, het allitereerde zo lekker, jullie krijgen wat bonus feiten.

6: Lekker zelfstandig

De placenta functioneert zonder directe controle van het zenuwstelsel. De placenta heeft geen zenuwcellen, dus het kan niet onder de directe controle van de hersenen of het ruggenmerg. De placenta ontwikkelt en functioneert zonder verbonden te zijn je hersenen – gaaf toch!

7: Bescherming

Via de placenta krijgt je kindje antistoffen die het de eerste maanden van zijn/haar leven zullen beschermen. Wanneer je kindje borstvoeding krijgt, zal het daar ook antistoffen van binnen krijgen.

Geef toe, nu je dit allemaal weet snap je véél beter waar mijn fascinatie vandaan komt voor dit wonderlijke orgaan!

Enge dingen?

Geef een reactie

In 2015 werd ik benaderd door een student van de Hogeschool Utrecht of ik mee wilde werken aan een item over het capsuleren van placenta’s. Je zou het misschien niet zeggen, maar ik kan nogal verlegen zijn. Dus gefilmd worden over zo’n onderwerp… Nou, nee…

De studente was nogal jong en kon mij niet duidelijk uitleggen wat ze met het onderwerp wilde gaan doen, dus ik zei ‘nee’.
Maar ze was nogal vasthoudend en wilde een keer bij mij thuis langskomen om een soort voorgesprek te doen.

Oké dan…
Zo gezegd, zo gedaan. Ze kwam bij mij thuis en was een lief meisje. Bovenal gaf ze mij niet het gevoel dat ze een soort freakshow van het onderwerp wilde maken. Dus ik stemde toe: ze mocht mij interviewen en filmen!

Spannend!
Uiteraard vond ik het onwijs spannend, wist ik niet wat ik aan moest trekken en was ik bang dat ik iets geks zou zeggen.
Gelukkig waren de dames (ze kwamen met zn tweeën) nogal aan het rommelen en klooien, dus dat maakte de sfeer wel ontspannen.

Resultaat
Super spannend om aan jullie te laten zien… Maar ik doen het toch! Hier is het item wat er gemaakt is.

Wat vinden jullie er van?

https://www.youtube.com/watch?v=iIkCQY0bHIU#t=1151

Borstvoeding :) deel 3: Olle, een peuter aan de borst

Zoals jullie hier en hier konden lezen had ik er al wat borstvoedingsuurtjes op zitten toen ik in verwachting was van onze derde. Op 2 april 2011 werd dit prachtige kereltje geboren, in bad. Bij Jikke had ik eigenlijk niets te klagen over het voeden (behalve dat het me te kort duurde 😉 ), dus ik ging vol goede moed beginnen aan mijn laatste borstvoedingsavontuur.

In de eerste periode maakte ik me stiekem een beetje zorgen of Olle wel goed genoeg groeide (Jikke groeide zó snel, dat had ik nog in mijn hoofd). Maar het ging allemaal prima! Jikke en Olle schelen 17 maanden en ik was bang dat Jikke zou gaan ‘klieren’ of aandacht opeisen tijdens het voeden. Niets was minder waar! Kijk maar op de foto hiernaast hoe het er meestal aan toe ging (té lief!)

Flessentrauma
Jikke was een hardnekkige flesweigeraar, dus ik wilde dit keer eerder gaan oefenen met de fles. Zo kreeg Olle met ongeveer zes weken zijn eerste flesje. Super spannend natuurlijk! Maar hij hapte… en dronk! Paul en ik waren belachelijk trots! Wekelijks oefende Paul zodat ze de slag samen niet kwijt zouden raken.

Makkelijk
Ging er dan helemaal niets mis deze keer? … Nee! Het ging echt van een leien dakje! Hier wat lieve plaatjes:

Kolven
Het kolven ging niet zo makkelijk als bij Jikke, maar toch zeker niet verkeerd! Toen Olle 9 maanden was zat mijn kolfrecht er op. Maar… Mijn collega’s hadden er geen problemen mee als ik handsfree achter mijn bureau kolfde. En zo deed ik dat tot Olle zijn eerste verjaardag 🙂

Langvoeden
En zo voedde ik zonder ik het door had voorbij zijn eerste verjaardag… Op naar zijn tweede verjaardag…Wow, dat had ik niet verwacht! Het ging zo goed en hij vond het zo fijn om bij mij te drinken!
De nachtvoeding ben ik wel af gaan bouwen na zijn tweede verjaardag. Drie keer wakker in de nacht werd te zwaar. En zo gaf ik ’s nachts nog 1 voeding en deed Paul de rest met een flesje.

Troost
Als Olle zich niet goed voelde of moe was… Borstje drinken…

Rare standjes
Olle werd groter en groter en deed regelmatig aan zelfbediening.

Klaar!
En dan is Olle 27 maanden, drinkt steeds minder (soms dagen niet) en merk ik bij 28 maanden dat het ineens klaar is. Jammer, maar ik ben dankbaar voor hoe mijn borstavontuur zich ontwikkeld heeft 🙂

Dit is de laatste foto van Olle aan de borst (zo ziet dat er uit: een peuter aan de borst).

De thuisgeboorte van Jikke

Geef een reactie

Als doula en zwangerschapsdocent vind ik het natuurlijk ontzettend leuk om de geboorte van mijn kinderen met jullie te delen. Misschien waren ze niet allemaal ‘volgens het boekje’, maar ze hebben mij (behalve drie prachtige kinderen) veel gebracht aan ervaring, wijsheid, kracht. Vandaag deel ik met jullie de geboorte van Jikke. Het verhaal schreef ik 3 dagen na haar geboorte. Wellicht zou ik het nu, zes jaar later, anders optekenen, maar ik laat het staan zoals het was.

Plons
Zondagavond 1 november ben ik uit mijn slaap gehouden door voorweeën, tot half 3. Ik maakte me nog geen illusies, want die weeën, tsja, die had ik al een paar keer meer gehad.
Maar, om 5.43 werd ik wakker van een plonsje… Paul wakker gemaakt om even te helpen inspecteren… Mn vliezen? Tsja… wat anders! Paul vroeg (even praktisch als altijd…) hoe lang het nu nog ging duren en of ie nou wél of niet kon gaan werken… Nu ja, nog geen weeën, dus ik wist t niet. Om na een kwartier tot inzicht te komen dat voor Elin zorgen, boodschappen doen etc met gebroken vliezen niet zo handig was en wellicht een beetje te nat ;). Maar er werd voor ons besloten, want om 6.15 kwam de eerste wee. Ze kwamen meteen wel wat frequent, dus de boel was in gang!!

Paul belde onze oppas voor Elin en onze doula, Antoinette! Beiden onderweg en wij verder met onze dingetjes doen.

Elin werd wakker en ik kon haar blij maken dat ze naar Miriam mocht. “Mag ik dan met de bus mama?” Natuurlijk schatje, maar weet je ook waarom je naar Miriam gaat?
“Nee…” Nou… je zusje komt eraan! Waarna Elin zich tot haar zus in mijn buik wendde en een heel verhaal begon 🙂 (mama in tranen…)

Inmiddels was Antoinette er en Elin was weg, dus tijd om even te douchen.

Het is gaat goed!
Om 8.30 kwam onze verloskundige. Goed nieuws: helemaal verstreken én 2cm ontsluiting. Joehoee!!! Dat had ik bij Elin na 24 uur nog niet!

Verder met weeën opvangen al uit t raam turend en een beetje kletsend en drinkend.
Om 10.00 uur was ik het zat beneden en ging naar boven om daar m’n draai te vinden. Paul bleef in mijn schaduw. De weeën werden zwaarder en om 11.00 uur had ik 4 cm. Mooi zei de verloskundige, dat is 2 cm per uur, ik kom om 13.00 uur weer terug.

Het gaat vlug
Maar de weeën waren zo heftig dat ik al voelde dat ik het óf niet ging redden, óf het ging veel sneller. Ik dacht het laatste. Dus zou de verloskundige om 12.00 uur komen, tenzij eerder persdrang.
De weeën kwamen vlot op elkaar en het was maar op een manier op te vangen. Paul helemaal tegen mijn achterkant aan, handen op mijn heupen (precies op de goede plek, anders kreeg de arme jongen een snauw) en ik zwiepte al grommend en brullend mijn armen als boomtakken door de lucht.

Toen was ik mijn draai weer kwijt en wilde op bed. Kreeg ik al persdrang?? Ja hoor, ik voelde persdrang, dus schouders in de matras, billen in de lucht en Paul strak achter me voor tegendruk. Weer een perswee, dus ik riep: Bellen nu!
Voor ik t wist stond de verloskundige in mijn kamer en constateerde (we waren 40 minuten verder) 9 cm!
Op naar de hoge ademhaling…
Groot hoofd
Vanwege een eerdere zeer korte persfase bij Elin durfde de verloskundige de baarkruk niet aan.
12.00 (en ja de sirenes werden op dat moment getest ;)) uur had ik vo en mocht ik persen… Maar ja, ik durfde niet meer! Ik voelde dat ze groot was en dat t niet paste… Uiteindelijk moed verzameld en begonnen te persen. Toen het hoofdje stond bleek inderdaad dat het een groot hoofdje was en stond ik voor de fijne taak de volgende perswee helemaal weg te zuchten om de boel meer te laten oprekken. Nu ja, wat moet… En toen mocht ik de laatste pers geven. Ik liet van de weeromstuit de benen los en alle aanwezigen doken op mijn benen af om ruimte te houden. En daar was ze dan om 12.20, ons mooie meisje!

Mijn grote wens om haar naar de borst te laten kruipen ging niet door de korte navelstreng én doordat ze zo moe was. Maar het aanleggen ging super, ze kon het meteen!! (lees hier meer)

Vervelend staartje
Alles leek aanvankelijk goed, maar ik bleef maar vloeien… Toen de pakken macaronisaus uit de vriezer kwamen en ik een injectie kreeg wist ik dat t niet helemaal goed was… Maar de vk had vertrouwen en ging weg. Toen ik naar de wc ging en daar zó hevig vloeide dat de kraamhulp in paniek raakte wist ik genoeg. De vk belde een ambulance voor me. Ik was een liter bloed kwijt en dat bloeden moest gestopt worden.
Enfin, in t ziekenhuis aangekomen ging t allemaal rap beter. De volgende ochtend mochten we lekker naar huis.