De bevalling van Y.

Al enkele dagen had ik last van harde buiken en krampjes. Elke dag maakte ik een wandeling om te kijken of het zich door zou zetten, maar zonder resultaat. Ik was er al bijna 2 weken klaar voor dat mijn kleine meisje zou komen, maar ik probeerde geduldig te zijn. Op zondagavond 3 augustus app ik naar mijn geboortepartners (mijn 2 zusjes en moeder gaan erbij zijn) dat dit mijn laatste nachtje lekker slapen word. Ik heb heerlijk geslapen en word om 7 uur wakker. Om half 8 lig ik nog lekker in bed en voel ik een kramp komen. Niet veel later nog een. Ik app mijn partners dat ik er al 2 heb gehad, dus dat het zomaar begonnen kan zijn. En ja hoor de derde dient zich ook aan. Ik ga uit bed en maak ontbijt. De krampen blijven komen en om 8 uur ga ik toch maar mijn zusjes wakker bellen, zij hebben namelijk nog niet gereageerd op de app en wonen allemaal niet in de buurt. Mijn jongste zusje is enthousiast en gaat haar spullen pakken en voorbereiden om deze kant op te komen. Mijn moeder en oudste zusje moeten toevallig deze dag naar de bruiloft van haar schoonmoeder. Mijn moeder gaat de bruid opmaken. Ik vraag haar dat zo snel mogelijk te doen, want het zou zomaar kunnen zijn dat ik haar snel nodig ga hebben. Ik stel mijn buurvrouw op de hoogte van de begonnen bevalling en ze komt gelijk naar mij toe. Wat is dat fijn zeg. Iemand om tegen te praten of gewoon in de buurt te hebben tijdens de golvingen. Ze gaat het timen en komt er al heel snel achter dat ik elke 3 minuten een wee heb. Ik adem er rustig doorheen. Mijn ontbijt krijg ik niet naar binnen. We gaan even een klein wandelingetje maken. Dit is waarschijnlijk mijn enige kans om nog buiten te komen vandaag. Halverwege bel ik de vk. Ik heb geluk, degene waar ik op hoopte heeft dienst. Ik heb er helemaal vertrouwen in vandaag. En weet je wat! Ik blijf gewoon lekker thuis, ipv naar het geboortehuis te gaan. Mijn zusje begint zich steeds meer zorgen te maken dat ze de ceremonie moet gaan missen. Ik maak me nergens zorgen om, ik vang de golven op en besluit toch maar dat de vk deze kant op moet komen. Liggend zijn de golvingen niet te doen en mijn darmen en maag zijn zich lekker aan het leeggooien. Onder de douche is het best prettig, ik kan wat meer ontspannen en geniet van de momenten dat de golving weer weg gaat. Ik stuur een app naar mijn zeer betrokken HB-juf: “Hoe moet je in hemelsnaam ontspannen tijdens een wee! Dat is echt niet te doen hoor.” Ze vertelt me dat er straks endorfines vrij gaan komen en ik heb daar nu al zin in! Ik laat mij door de vk toch toucheren, al is het maar zodat we bevestiging hebben dat er nog alle tijd is om deze kant op te komen ook na de ceremonie. 2 a 3 cm. Mijn moeder vraag ik om toch zo snel mogelijk te komen, ik kan namelijk wel wat extra steun gebruiken. Rond half 12 is mijn zusje er en samen met de buurvrouw gaan we een film kijken. Ik moet weer spugen. Liggend is het nu echt niet meer te doen. De film maar weer uit gezet. Mijn zusje vlecht mijn haren in, zo lief! Ik kan de golvingen nu goed opvangen al wiegend op de bal. Om half 2 komt mijn moeder ook binnen. Ze rijdt de auto voor zodat ik bij de buurvrouw in bad kan (100 meter verder). Heerlijk is het. Ik verdwijn steeds meer en meer in mijn lichaam. Niks en niemand kan me meer storen. Mijn moeder en zusje helpen me met verkoelende doekjes en slokjes drinken. Ik blijf de golven rustig opvangen met mijn ademhaling en praat tegen mijn kleintje. “niet bewegen dan wek je er een op” “toe maar meisje we gaan dit samen doen”. Thuis is het erg zoeken naar de juiste positie. Bal, nog eens douchen, liggen (NEE) en uiteindelijk werd het staan. Hangend over mijn zusje doen we de weeëndans (schuifelen voor groep 8-ers). Bij elke golf moet mijn moeder mijn rug masseren. Na de wee wil ik een verkoelend doekje of water. De fan staat hard te werken om me te verkoelen. Mijn huis is inmiddels verandert in een sauna. Ik heb rustgevende muziek op staan en probeer tussendoor een beetje bouillon en dextro naar binnen te werken. Mijn vader en andere zusje blijven op de hoogte via de telefoon. Ze is nog bij de huwelijksceremonie geweest, maar rond 5 uur vertellen we haar dat ze toch echt moet gaan komen. Het gaat hard nu. Ik ben zo blij met de support van mijn moeder en zusje! Samen komen we de golvingen wel door. De vk is er inmiddels weer bij gekomen. Ik hoef voor mijn gevoel niet meer getoucheerd te worden, want het gaat duidelijk de goede kant op. Kwart over 5 voel ik een druk naar beneden ontstaan. De vk ziet het en vraagt of ik persdrang heb. Ik bevestig, maar doe er nog niet zoveel mee. De golvingen worden nog heftiger en langer, ik wist niet dat dat nog kon. Om 6 uur komt mijn andere zus binnen en lossen elkaar af bij de weeëndans. Kraamzorg word gebeld, ik vraag waarom dat nodig is, met mijn moeder en zusjes zie ik nog een persoon erbij niet zitten, maar de vk is duidelijk, ze wilt medische steun. Na haar antwoord laat ik het los. De hele volgende fase ben ik in controle. Ik vertel aan iedereen wat ik nodig heb in losse kreten “water” “doekje” “MAM” (staat voor masseer mijn rug). Ik geef duidelijk aan dat de vk wel of niet naar het hartje mag luisteren en zeg af en toe dat ze moet “Stoppen!”. Eerst lukt het nog met de toeter, maar helaas moet ze al snel over op de doptone. Ik heb daar niet een fijn gevoel bij dus wil dat niet zoveel. Alles wordt in gereedheid gebracht voor de bevalling. Iedereen trekt slippers aan voor als het het water straks breekt. Dit bleek later vooral handig te zijn voor het bloed. De vk wil graag weten hoe ver ik ben, maar ik zeg dat het goed gaat. “Kom maar kindje”. Om 7 uur is de kraamhulp er. Ze wordt geïnstrueerd door mijn vk en houdt gepaste afstand. Er komt steeds meer stuwing naar beneden en ik begin mee naar beneden te ademen/persen. Maar ik voel niks en snap het niet. Mijn buikspieren lijken verlamd en ik heb geen idee hoe ik een heel kind er aan de onderkant uit moet werken. Maar ik laat me meeslepen en we gaan het gewoon doen! Na een behoorlijke golving “Dat was een lekkere!”  word me gevraagd op de baarkruk plaats te nemen en ik zie dat niet zitten. Maar als ik eenmaal zit. HEERLIJK! Mijn zusje zit achter me. Mijn andere ‘vrouwen’ staan om me heen. Het voelt zo fijn en gesteund. Ik knijp mijn zusjes benen helemaal kapot tijdens het persen. Ik ga steeds meer mijn best doen. Na elke golving wilt de vk luisteren, maar ik zeg dat ze 2 golvingen moet wachten. Het is inmiddels 8 uur en ik ben al een flinke tijd bezig het kindje eruit te krijgen. Er komt weinig vordering in. Mijn blaas word geleegd, maar daar zat ondanks het vele drinken weinig in. Ik ga steeds harder mijn best doen en kan na een tijdje met mijn vinger een hoofdje voelen. WAUW! Ik krijg haar de hoek maar niet door geperst! Het is zo hard werken, maar ik doe het met liefde. De vk zegt dat er 2 uur persen voorbij zijn en dat er in gegrepen zou moeten worden. Ze vraagt of ze met haar vingers mee mag helpen. Dat mag. Het voelt niet prettig, maar ik weet nu wel waar ik heen moet persen. De vk wordt nu ook enthousiast want ze ziet aan mijn doorzettingsvermogen, mijn kracht en aan wat ze voelt dat het mij gewoon kan gaan lukken. Samen gaan we keihard aan het werk, iedereen moedigt me aan en ik voel haar meer en meer komen. Opeens staat het hoofdje. Dat voelt bijzonder! Maar ik kan me niet voorstellen dat ze erdoorheen gaat passen! Nog 5 keer persen denkt de vk, maar na 3 keer ligt er opeens een huilend, kroelend roze babytje in mijn armen. Ik weet niet wat me overkomt! Mijn ogen puilen uit van verwondering. Ze is er! Op eigen kracht! Ik ben oertrots! Om 20.46 geboren, na 2,5 uur persen. Ik ga met haar liggen op het matras en probeer haar de borst te geven. Ook bij de nageboorte ben ik nog scherp. “niet op mijn buik drukken”. Een keer persen en de placenta is er. Prachtig! Mijn zusjes walgen 😉 Opeens verteld de vk dat de ambulance is gebeld, ik ben teveel bloed verloren. Krijg er ook een prik voor. Ik accepteer het. Ze vindt het heel erg om me na zo’n thuisgeboorte alsnog naar het ziekenhuis te moeten sturen, maar als voorzorg en voor controle is het nodig. Het kan me gestolen worden, mijn meisje is er op mijn eigen kracht gekomen, thuis. De rest maakt me niet uit. Als ze maar bij me blijft. Gelukkig zijn de broeders erg begripvol en mag ze in de maxi cosi tussen de benen van de broeder naast me achterin de ambulance. Mijn moeder krijgt de taak om over haar te waken met haar leven in het ziekenhuis. Er mag niks met haar gebeuren. Maar geen moment verdwijnt mijn dochter uit mijn zicht. En al snel ligt ze op mijn borst in bed. De volgende dag komt de vk nog even langs in het ziekenhuis. Ze vond het een moeilijke en ook heftige bevalling, maar ze vond me zo krachtig! Ik ben haar erg dankbaar. We kwamen erg goed tot compromissen en vind dat ze het super heeft gedaan. Ik ben helemaal gelukkig en trots op ons beide! Mijn zusjes willen na het zien van deze bevalling niet meer, maar gelukkig stelt de vk ze gerust dat dit geen gemiddelde bevalling is. Een kleine tegenvaller was de bloedtransfusie die ik ondanks het goede herstel nodig bleek te hebben, maar ‘better safe then sorry’. Ik moet genoeg kracht hebben om het straks als moeder te doen. Mijn lieve meid doet het geweldig. Ik had niks beters durven wensen. Samen zijn we een sterk team!