Als doula en zwangerschapsdocent vind ik het natuurlijk ontzettend leuk om de geboorte van mijn kinderen met jullie te delen. Misschien waren ze niet allemaal ‘volgens het boekje’, maar ze hebben mij (behalve drie prachtige kinderen) veel gebracht aan ervaring, wijsheid, kracht. Vandaag deel ik met jullie de geboorte van Jikke. Het verhaal schreef ik 3 dagen na haar geboorte. Wellicht zou ik het nu, zes jaar later, anders optekenen, maar ik laat het staan zoals het was.

Plons
Zondagavond 1 november ben ik uit mijn slaap gehouden door voorweeën, tot half 3. Ik maakte me nog geen illusies, want die weeën, tsja, die had ik al een paar keer meer gehad.
Maar, om 5.43 werd ik wakker van een plonsje… Paul wakker gemaakt om even te helpen inspecteren… Mn vliezen? Tsja… wat anders! Paul vroeg (even praktisch als altijd…) hoe lang het nu nog ging duren en of ie nou wél of niet kon gaan werken… Nu ja, nog geen weeën, dus ik wist t niet. Om na een kwartier tot inzicht te komen dat voor Elin zorgen, boodschappen doen etc met gebroken vliezen niet zo handig was en wellicht een beetje te nat ;). Maar er werd voor ons besloten, want om 6.15 kwam de eerste wee. Ze kwamen meteen wel wat frequent, dus de boel was in gang!!

Paul belde onze oppas voor Elin en onze doula, Antoinette! Beiden onderweg en wij verder met onze dingetjes doen.

Elin werd wakker en ik kon haar blij maken dat ze naar Miriam mocht. “Mag ik dan met de bus mama?” Natuurlijk schatje, maar weet je ook waarom je naar Miriam gaat?
“Nee…” Nou… je zusje komt eraan! Waarna Elin zich tot haar zus in mijn buik wendde en een heel verhaal begon 🙂 (mama in tranen…)

Inmiddels was Antoinette er en Elin was weg, dus tijd om even te douchen.

Het is gaat goed!
Om 8.30 kwam onze verloskundige. Goed nieuws: helemaal verstreken én 2cm ontsluiting. Joehoee!!! Dat had ik bij Elin na 24 uur nog niet!

Verder met weeën opvangen al uit t raam turend en een beetje kletsend en drinkend.
Om 10.00 uur was ik het zat beneden en ging naar boven om daar m’n draai te vinden. Paul bleef in mijn schaduw. De weeën werden zwaarder en om 11.00 uur had ik 4 cm. Mooi zei de verloskundige, dat is 2 cm per uur, ik kom om 13.00 uur weer terug.

Het gaat vlug
Maar de weeën waren zo heftig dat ik al voelde dat ik het óf niet ging redden, óf het ging veel sneller. Ik dacht het laatste. Dus zou de verloskundige om 12.00 uur komen, tenzij eerder persdrang.
De weeën kwamen vlot op elkaar en het was maar op een manier op te vangen. Paul helemaal tegen mijn achterkant aan, handen op mijn heupen (precies op de goede plek, anders kreeg de arme jongen een snauw) en ik zwiepte al grommend en brullend mijn armen als boomtakken door de lucht.

Toen was ik mijn draai weer kwijt en wilde op bed. Kreeg ik al persdrang?? Ja hoor, ik voelde persdrang, dus schouders in de matras, billen in de lucht en Paul strak achter me voor tegendruk. Weer een perswee, dus ik riep: Bellen nu!
Voor ik t wist stond de verloskundige in mijn kamer en constateerde (we waren 40 minuten verder) 9 cm!
Op naar de hoge ademhaling…
Groot hoofd
Vanwege een eerdere zeer korte persfase bij Elin durfde de verloskundige de baarkruk niet aan.
12.00 (en ja de sirenes werden op dat moment getest ;)) uur had ik vo en mocht ik persen… Maar ja, ik durfde niet meer! Ik voelde dat ze groot was en dat t niet paste… Uiteindelijk moed verzameld en begonnen te persen. Toen het hoofdje stond bleek inderdaad dat het een groot hoofdje was en stond ik voor de fijne taak de volgende perswee helemaal weg te zuchten om de boel meer te laten oprekken. Nu ja, wat moet… En toen mocht ik de laatste pers geven. Ik liet van de weeromstuit de benen los en alle aanwezigen doken op mijn benen af om ruimte te houden. En daar was ze dan om 12.20, ons mooie meisje!

Mijn grote wens om haar naar de borst te laten kruipen ging niet door de korte navelstreng én doordat ze zo moe was. Maar het aanleggen ging super, ze kon het meteen!! (lees hier meer)

Vervelend staartje
Alles leek aanvankelijk goed, maar ik bleef maar vloeien… Toen de pakken macaronisaus uit de vriezer kwamen en ik een injectie kreeg wist ik dat t niet helemaal goed was… Maar de vk had vertrouwen en ging weg. Toen ik naar de wc ging en daar zó hevig vloeide dat de kraamhulp in paniek raakte wist ik genoeg. De vk belde een ambulance voor me. Ik was een liter bloed kwijt en dat bloeden moest gestopt worden.
Enfin, in t ziekenhuis aangekomen ging t allemaal rap beter. De volgende ochtend mochten we lekker naar huis.