Donderdagavond zijn we bij opa en oma geweest om Anaï op te halen en we komen rond een uur of 20:00 uur thuis. Het is erg benauwd en er is veel regen en onweer. Samen met Anaï kijk ik voor het raam naar het onweer.
We gaan naar bed en ik merk dat ik klaarwakker ben en het voelt als een voorteken. Heb een klein beetje last van m’n rug en voel een wat kramp in m’n buik. Om 00:00 uur besluit ik naar beneden te gaan omdat ik onrustig ben, en eet een bak rijstepap. Ik dwaal wat rond en ga uiteindelijk maar weer naar boven.
Golvingen
Ik voel een klein beetje golvingen, maar nog niet erg heftig. Ik ga op bed liggen, maar de golvingen worden heftiger en ik kan ze niet goed liggend opvangen. Ik besluit onder de douche te gaan want ze worden opeens toch wel pittig. Ik vang ze op door iets door m’n knieën te gaan en met m’n heupen rond te draaien en merk al snel dat alleen de golfdemhaling mij helpt ze op te vangen. Na het douchen ga ik weer naar de slaapkamer waar Anaï tussen ons in ligt en ik vraag Maik haar in haar eigen bedje te leggen. Het is enorm benauwd.
De golvingen zijn er opeens bijna om de minuut en ik geef aan dat we het bad maar op moeten zetten. Maik belt om 3:41 de Verloskundige (ik heb nu een uur regelmatige golvingen). Ze geeft aan even te komen kijken.
In bad
Ik wil nu erg graag in bad en Maik vult het bad. Ik gooi er snel wat druppels lavendel in, en zet een muziekje aan. De warmte maakt dat de pijn beter op te vangen is.
Om 04:10 is de Verloskundige Martje er en moet ik alle zeilen bijzetten de weeën op te vangen. Ik doe dit door te blijven ademen en niet te verkrampen. Ik accepteer de pijn volledig en beweeg mee. Tussen de weeën heerst er een kalme, fijne sfeer.
Zal ik je blij maken?
Martje zegt dat ik kan aangeven wanneer ik even uit bad kan, zodat ze kan voelen hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. ‘Zal ik je blij maken?’ 8 centimeter, zeg ze. Zo snel al! Dit geeft me een enorme boost en ik ga weer in bad.
Ondertussen heeft Maik mijn ouders gebeld en zegt dat ze kunnen komen, en rustig aan kunnen doen. Niet wetend wat er gebeuren gaat…
Martje gaat ook de kraamzorg bellen en vraagt Maik een kruik te maken. Zou het echt zo snel al gaan gebeuren vraag ik me af. Zodra Martje de kraamzorg aan de lijn heeft, om 4:40 krijg ik mijn eerste perswee, en ik schreeuw wat ik moet doen.
Laat het maar gebeuren zegt ze.
Laat het maar gebeuren zegt ze. En dat doe ik. Ik was vergeten wat een pijn dit doet, maar het idee dat m’n ventje straks geboren wordt, maakt het haalbaar. Mijn lijf perst als vanzelf mee. Ongelooflijk om te voelen hoe m’n lijf dit zelf doet, wat een enorme kracht. Zo anders dan tijdens m’n eerste bevalling.
In de vliezen
Na een aantal persweeën, komt zijn hoofdje er al uit, dit is om 4:53 uur. Ik ben best overdonderd. De verloskundige voelt even of de navelstreng niet om z’n nekje zit. Nu wacht ik op een volgende golving en zodra die komt (1 minuut later), volgt ook zijn lijfje. Ik kan ons zoontje ‘Zen’ zelf aanpakken! Hij heeft het vliesje nog om zijn hoofdje en Martje haalt deze los. Wat een geweldig, prachtig mannetje. We wachten op de placenta. Hier heb ik minder geduld voor, omdat ik uit het bad wil (douchen!). Met een kwartiertje volgt ook de placenta, door wat persen. Mannetje zoekt al naar mijn borst maar het water in het bad staat te hoog om te drinken. Zodra de navelstreng is uitgeklopt, wordt deze door Maik doorgeknipt en door Martje met het touwtje, dat ik van m’n hypnobirthing docente Chantal kreeg, afgebonden.
Hierna ben ik met Zen op bed gaan zitten en heeft hij gedronken!
Mijn ouders konden uiteindelijk niet bij de bevalling zijn, zo snel ging het. Ze waren enorm verbaasd toen ze de trap op liepen en Maik met zijn zoon in de armen zagen staan.
Dankbaar
Ik ben zo enorm dankbaar voor deze prachtige geboorte. Met een één uur hevige golvingen en dertien minuten persweeën, in totaal keer heeft m’n lijf denk ik zes à zeven keer geperst, is het zo snel gegaan. Gelukkig kon ik de kalmte bewaren door steeds te focussen op m’n ademhaling en door niet te verkrampen en de pijn volledig te accepteren.
Ik wil mijn verloskundige bedanken voor vertrouwen in mij, en dat ze het op de manier zoals wij dat wenste, heeft laten gebeuren. Ze heeft een heerlijk kalme energie en dat gaf mij het laatste beetje vertrouwen dat ik nodig had.
Ook wil ik Chantal bedanken voor de fijne lessen. Een geboorte als deze gun ik iedere vrouw!