Ik vind het een eer dat ik deze verhalen van ouders met jullie mag delen!
Ga lekker zitten, pak een kopje thee, een stukje chocola en vergeet vooral de tissues niet!
Heb jij ook een verhaal dat je wilt delen? Voel je welkom.
[Alle foto’s hebben een link naar de originele bron]
Toen ze er net was had ik al 5 cm, een half uurtje later, maar voor mijn gevoel ruim een uur, vroeg ik haar weer te meten, waarbij ze wel aangaf dat ik teleurgesteld zou kunnen zijn omdat het maar een half uur was, toch gemeten en toen zat ik al op 8 cm.
De stagiair heeft eigenlijk de hele bevalling verder begeleid. Zowel zij als de VK waren precies wat ik nodig had tijdens de bevalling. Ze hebben me met rust gelaten, en alleen heel kalm en rustig op afstand af en toe dingen gezegd zoals: “Laat je maar meegaan in wat je lichaam je aangeeft”.
“Zal ik je blij maken?” 8 centimeter, zeg ze. Zo snel al! Dit geeft me een enorme boost en ik ga weer in bad.
Laat het maar gebeuren zegt ze. En dat doe ik. Ik was vergeten wat een pijn dit doet, maar het idee dat m’n ventje straks geboren wordt, maakt het haalbaar. Mijn lijf perst als vanzelf mee. Ongelooflijk om te voelen hoe m’n lijf dit zelf doet, wat een enorme kracht.
Het werd natuurlijk hoe langer hoe pijnlijker, maar op een gegeven moment waren we bij de 9,5 cm ontsluiting. Ik ademde steeds naar beneden en ik voelde dat mijn kind zich langzaam een weg naar beneden zocht. Toen ik even later 10 cm had mocht ik actief mee gaan persen. Ik deed dit met beleid, door mee te ademen en ondertussen lichte druk mee naar beneden geven. Na korte tijd zagen we een hele donkere bos haar verschijnen! Ik heb over de persfase een kwartier gedaan.
Om 18.00 kan ik eindelijk het bad in, heerlijk! Toen ik de woonkamer in kwam had N een oase van rust gecreëerd, alle gordijnen waren dicht, rustgevende muziek stond op en overal stonden kaarsen, zo fijn! Eenmaal in bad kreeg ik mijn ademhaling weer helemaal onder controle en tussen de weeën door ben ik zo ontspannen dat het voor mij voelde alsof ik even in slaap viel. >>>
Nog een keer naar het toilet en de verloskundige komt binnen. Het is 21.00u. Ze ziet mij en zegt: “ik denk dat je mogelijk niet meer naar het ziekenhuis kunt gaan voor een badbevalling. Mag ik je toucheren”. Ik denk alleen maar: “gaan? Waarheen dan? Ik ga nergens meer heen!”. >>>
Als ik terug kijk, was het zo perfect. We hebben onze dochter zelf ontvangen in een prachtig intiem moment. Op die manier doe ik het graag nog een keer. >>>
Ik ben erg blij een trots op deze thuisbevalling! Het was erg fijn dat we na de bevalling gewoon in bed konden blijven liggen en niet meer hoefden te verkassen. Het was erg fijn dat ik door de HypnoBirthing cursus me niet heb laten verrassen/overvallen door wat de verloskundige me zei. Ik voelde me bovendien gesteund door Peter, met wie ik samen een beeld/plan van de bevalling had gemaakt. >>>
Nog 5 keer persen denkt de vk, maar na 3 keer ligt er opeens een huilend, kroelend roze babytje in mijn armen. Ik weet niet wat me overkomt! Mijn ogen puilen uit van verwondering. Ze is er! Op eigen kracht! Ik ben oertrots! Om 20.46 geboren, na 2,5 uur persen. Ik ga met haar liggen op het matras en probeer haar de borst te geven. Ook bij de nageboorte ben ik nog scherp. “niet op mijn buik drukken”. Een keer persen en de placenta is er. Prachtig! >>>
Maar toen R. dus zag dat het hoofdje kwam heeft hij gauw gebeld en was de verloskundige hier op tijd om het laatste stukje mee te maken. Ze heeft alleen gezegd; je doet het goed en luister naar je lichaam en dat was voldoende. >>>