Tag archieven: Bevallen

De mooiste quotes van… Ina May Gaskin

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten is een van de (zo niet dé) bekendste vroedvrouwen ter wereld: Ina May Gaskin. Ik ben dol op haar boeken en las tijdens mijn zwangerschappen ‘Spirituele Verloskunde’ en ‘Ina Mays guide to childbirth’. Als je bij mij de cursus Hypnobirthing volgt zal je er ook dingen uit terug horen.

In 2017 was ze in Nederland en heb ik heerlijk kunnen genieten van haar verhalen en ervaringen. Zo gaf ze onder andere antwoord op een vraag uit de zaal ‘hoe kunnen we er voor zorgen dat er minder geknipt wordt tijdens de bevalling. Het antwoord was nogal Cruyffiaans:

“Do not… pick up the scissors”

Het was ontzettend grappig, maar ook waar natuurlijk!

In dit blog vind je nog meer uitspraken van haar. Geniet ervan en neem tot je wat bij jóu past!

“There is no other organ quite like the uterus. If men had such an organ they would brag about it. So should we.”

…

“Remember this, for it is as true and true gets: Your body is not a lemon. You are not a machine. The Creator is not a careless mechanic. Human female bodies have the same potential to give birth well as aardvarks, lions, rhinoceri, elephants, moose, and water Buffalo.”

…

“Whenever and however you give birth, your experience will impact your emotions, your mind, your body, and your spirit for the rest of your life.”

…

“If a woman doesn’t look like a goddess during labor, then someone isn’t treating her right.”

…

“Good beginnings make a positive difference in the world, so it is worth our while to provide the best possible care for mothers and babies throughout this extraordinarily influential part of life.”

…

“Choosing where and how you will give birth is one of the most important preparations you can make for a good breastfeeding experience.”

…

“When we as a society begin to value mothers as the givers and supporters of life, then we will see social change in ways that matter.”

“Let your monkey do it!”

…

“Our sphincters are shy & our sphincters do not obey orders”

…

“Gardeners know that you must nourish the soil if you want healthy plants. You must water the plants adequately, especially when seeds are germinating and sprouting, and they should be planted in a nutrient-rich soil. Why should nutrition matter less in the creation of young humans than it does in young plants? I’m sure that it doesn’t.”

…

“Even if it has not been your habit throughout your life so far, I recommend that you learn to think positively about your body.”

…

“The state of relaxation of the mouth and jaw is directly correlated to the ability of the cervix, the vagina, and the anus to open to full capacity.”

…

“Breast stimulation is especially effective in starting labor at term when it is combined with sexual intercourse. Unless your partner is an abysmally poor lover, this combination is by far the most enjoyable method of induction.”

…

“It’s easy to scare women. It’s even profitable to scare women… But it’s not nice, so let’s stop it.”

Brrr… Koude voeten!

Wist je dat kou tijdens de bevalling van invloed is op hoe (snel) je bevalt? Als je al een kindje hebt dan heb je dat misschien zelfs wel aan den lijve ondervonden. Vind je het leuk om te weten wat de invloed is? Lees dan snel verder!

Vlot bevallen

Wanneer je tot in detail wilt weten hoe je de omstandigheden tijdens jouw bevalling zo gunstig mogelijk wilt krijgen dan zou ik lekker op cursus komen bij me, maar hier een beknopte uitleg:

Je bevalt zo vlot en makkelijk mogelijk in de voor jou ideale omgeving. Dat kan thuis zijn of in het ziekenhuis, in een geboortehuis, kraamhotel en in een beter klimaat zelfs gewoon buiten. Als het maar een plek is waar jij je veilig voelt.

adre

Adrenaline

Voor die vlotte baring is het van belang dat je je lijf in staat stelt om oxytocine aan te maken. Dit hormoon zorgt ervoor dat je baarmoeder samentrekt. Dit samentrekken is nodig om ontsluiting te krijgen en uiteindelijk je baby geboren te laten worden.

Een ander fijn stofje wat je aanmaakt tijdens de bevalling zijn endorfines. Dit is een natuurlijke pijnstiller (sterker dan morfine!). Ben je een sportief iemand, dan ken je vast de runnershigh wel. Ook endorfines 🙂

Nou, de kop heeft het over adrenaline. Welnu, adrenaline komt onder andere vrij bij angst, stress en… kou! En adrenaline zorgt ervoor dat oxytocine en endorfines worden ’tegengewerkt’. Adrenaline in je lijf zorgt dus dat de bevalling trager verloopt en je meer ongemak zult ervaren.

Overigens is adrenaline wel degelijk ergens goed voor hoor, maar daar hoor je meer over in de cursus.

Warmte

Voor die fijne bevalling moet je dus die adrenaline buiten de deur houden (of liever buiten je lijf). Een van de dingen die je daar voor kunt doen is zorgen voor warmte. Lekker in bad of onder de douche. Maar warme kleren (laagjes zijn vaak fijn) zijn ook prettig. Vergeet in geen geval te zorgen voor sokken! Koude voeten kunnen echt belemmerend werken. De verwarming een graadje hoger is ook lekker. Warme thee bij de hand is ook fijn (thermoskannetje klaar zetten). of een massage met warme olie…

Heb jij meer tips? deel ze gerust op mijn Facebook-pagina, leuk!

HypnoBirthing als je gelooft? – ervaringsverhaal

“Ik ben christen en heb de Hypnobirthing-cursus gevolgd. Ik denk dat het mogelijk is om op een fijne manier allebei dingen met elkaar samen te brengen. Tijdens de zwangerschap en geboorte zijn er veel zaken die door mensen ingewikkeld en moeilijk zijn gemaakt. Door middel van HypnoBirthing is het mij gelukt terug te komen naar mijn eigen kracht om te baren. Ik heb geleerd mijn vertrouwen in God ook in het geboorteproces aanwezig te hebben. Hij heeft mij zo gemaakt, dat ik baren kan. Als ik tijdens de geboorte mijn zelfvertrouwen aan andere mensen zou weggeven, zou ik baren zonder mijn geloof. Met HypnoBirthing kan ik diep in mij zelf gaan en ben ik in een intensieve relatie met God. Daarom kan ik als een christen ook een geweldige Hypnobirthing-geboorte hebben. Elementen van de cursus die mij in mijn geloofsopvattingen storen, kon ik gerust weglaten, net zoals elementen van de oefeningen. Bijvoorbeeld een steen die kracht zal brengen, is voor mij een geliefde herinnering aan mij geweldige geboorte.”

When you know better you do better

De laatste jaren van mijn leven leef ik heel erg volgens de titel van dit blog: When you know better you do better. Op het gebied van voeding nemen we als gezin elk jaar een verandering aan (denk aan, geen pakjes, minder vlees etc). Uiteraard is niet elke verbetering op slag haalbaar voor ons. Maar ik vind het principe van het nemen van babysteps namelijk ook heel mooi en goed!

Ruimer blikveld
Wat heeft dit alle nu te maken met mijn werk als geboortewerker? Nou eigenlijk heel veel! Door mijn werk als doula in eerste instantie en mijn werk als HypnoBirthing-docente in tweede instantie heb ik zoveel mensen leren kennen (veelal online). Veel van deze mensen hebben een andere, ruimere kijk op de wereld. Deze mensen hebben gemaakt dat ik véél meer open ben gaan staan voor andere dingen. Mijn blikveld is verruimd. Ik merk dat ik daardoor ook minder oordelend ben over mensen en hun keuzes.

Dagelijks leven
In mijn dagelijks leven probeer ik ook geleerde dingen in praktijk te brengen. Zo eet ik al ruim twee jaar geen geraffineerde suikers en witmeel meer. We proberen als het binnen ons budget past zoveel mogelijk biologisch te eten (dingen als eieren en kip standaard), we hebben een klein moestuintje en ik gebruik geen wegwerp maandverband en tampons meer.

Zwangerschap en geboorte
Ik merk dat ik een beetje hap snap schrijf, maar ik heb wel een punt te maken!

Vaak hoor je aanstaande ouders praten over de komst van hun kindje: “Ach, ik zie wel wat er gebeurt, het komt zoals het komt en wat moet dat moet…”

Daar ben ik het maar deels mee eens. We komen terug bij de titel van dit blog: When you know better you do better. Je goed voorbereiden op de geboorte heeft veel zin! Je kan immers voor keuzes komen te staan tijdens de geboorte waar je misschien nog niet eerder over hebt nagedacht. Het vraagt véél van een barende vrouw om geheel blanco een keuze te maken die wel overwogen is.

Geboorteplan
Ik probeer als doula en HypnoBirthing-docente te zorgen dat je goed beslagen ten ijs komt. Dat je weet waar je allemaal over na kunt denken, zodat je daar een bewuste en weloverwogen keuze voor kunt maken. Ik stimuleer je na te denken over keuzes, opties, mogelijkheden. Soms lijken zaken zo vanzelfsprekend, voor jezelf, maar misschien ook voor je zorgverlener. En voor sommige ouders is dat goed. Andere ouders zouden misschien liever andere keuzes maken. En dat mag!

Het is altijd goed om na te denken over jouw wensen en keuzes en die vast te leggen in, wat in de volksmond heet, een geboorteplan. Dit bespreek je met je zorgverlener en zorgt dat je op een lijn komt (lees: zoek een zorgverlener die mee werkt aan wat jij wilt).

Keuzes
Ik kan zeggen dat ik elke keer met een goed gevoel terug keek op de geboorte van mijn kinderen. Maar ik kan ook zeggen dat ik bij elke geboorte terugkijk en dan denk: “Als ik dit of dat had geweten, dan had ik een andere keuze gemaakt.”

Spijt heb ik daar niet van, want elke keer deed ik het zo goed mogelijk met de kennis die ik op dat moment had.

Geboorte van Olle, in bad

De geboorte van ons derde kindje mag hier natuurlijk ook niet ontbreken. Het verhaal was al eerder te lezen op deze site: Platform voor mooie geboorteverhalen.

Na een fluxus bij de thuisgeboorte van ons tweede kind had ik een indicatie voor een ziekenhuisbevalling. Normaal gezien zou ik een infuus krijgen. Dat wilde ik niet, dus ik had bedongen om bij aankomst in het ziekenhuis alleen een ‘waaknaald’ te krijgen. Verder had ik mij voorbereid met yoga en HypnoBirthing-technieken.

Van donderdag op vrijdag had ik heel veel harde buiken en wat voorweeën, dus een slechte nacht. Om 4.20 kreeg ik ‘echte’ weeën, een uur lang om de 5 minuten. Ik dacht dus: actie, want als het doorzet kan het snel gaan! Paul dus in de telefoon geklommen en de meiden werden om 6 uur opgehaald. M’n zus was onderweg om bij de bevalling te zijn en m’n moeder kwam ook om de meiden ’s middags op te vangen.

Welnu: alles goed en wel geregeld: weeën weg! De verloskundige kwam om 8 uur en ik zei al, “het is gestopt, dus je bent er voor niks”. En inderdaad, 1 centimeter ontsluiting en half verstreken, dat kon al weken zo zijn!

Ik voelde me schuldig naar mijn moeder en zus, want ze waren onderweg voor niks! Maar dat vonden ze niet erg, ze hadden ’t hele weekend en bleven gewoon gezellig.

Dus we hebben er een gezellige middag van gemaakt. Voor het eten ging ik voor old times sake met m’n zus in bad en toen begon er weer wat te spelen in mn buik. Van 17.30 tot 20.30 rommelde het erg, maar het stopte weer. Om 21 uur ging iedereen maar naar bed om toch vast wat te tukken.

In bed kreeg ik om 21.30 een serieuze wee (met een hoofdletter S). Tot 22.00 waren ze om de tien minuten en daarna meteen om de 5. Om 22.15 de verloskundige gebeld. Ik wilde nu wel gecheckt worden voor de nacht. Om 22.45 was ze er. Ik had nu 2 centimeter ontsluiting en was volledig week. Het was nu dus wél begonnen. De verloskundige wilde eigenlijk nog niet naar het ziekenhuis. Maar ik wilde het er niet op aan laten komen, wetende dat het bij mij na 4 centimeter zó gepiept is. Dus ze belde het ziekenhuis en er was plek en het bad was vrij.

Dus alles ingepakt en op naar Nieuwegein (half uur rijden). M’n zus moest erg om me lachen omdat ik de weeën super geconcentreerd benaderde en tussendoor maar gezellig zat te kletsen.

Om 23.45 waren we in de verloskamer waar ik moest wachten op een infuusnaald (just in case). Om 00.10 (hoera, geen 1 aprilkindje!) ging ik in bad. Het was niet zo’n bevalbad dat je op tv wel ziet, maar meer een groot ligbad. Ik had elektrische kaarsjes mee, de thermostaat ging op 30 (echt!) en het badwater keurig op 35 graden (dat lijkt koud, maar is juist heerlijk om te bevallen).

De verloskundige liet ons alleen en ik ging zoeken naar een goede houding om de weeën op te vangen. M’n lijf helemaal slap en rustig ademen. Het ging prima! Na een half uur (inmiddels was t 1 uur) kwam de verloskundige weer en had ik 4-5 centimeter ontsluiting. Daar waar anderen vrouwen op dat moment denken: ik moet nu nog 6 uur, wist ik: há mooi, binnen een uur ben ik klaar!

Ik ging zo goed mogelijk verder met mn lijf helemaal ontspannen en slap houden en rustig ademen. Dat ging op een paar weeÃ«n na super goed, en echt: dan heb je geen pijn!

Op een gegeven moment was m’n zus weg (die bleek zich buiten de afdeling te hebben gesloten) maar die was net op tijd voor het laatste stukje. Onderwijl gaf ik steeds iemand aanwijzingen om het badwater iets warmer/kouder te maken en goot Paul water in m’n mond.

Volledig ontspannen tijdens de laatste fase van de geboorte

Toen kreeg ik om 1.45 persdrang (ik werd niet meer getoucheerd) en was ik 2 persweeën helemaal overgeleverd aan mijn lijf (ik probeerde zo goed mogelijk te ontspannen) en (even ranzig) toen werkte mijn lijf het laatste beetje ontlasting eruit en meteen(!) stond het hoofdje. Dus Olle werd zonder persen door mij heel vlot geboren (geen scheurtjes of niks). Wel bleek ie de navelstreng 4(!) keer om zijn nek te hebben en daardoor was zijn koppie helemaal blauw. Zn lijfje was wel prachtig roze.

Omdat ik zo weinig bloedverlies had (joepie!) mocht de placenta ook in bad geboren worden. Toen alles klaar was gingen we naar de kamer en lekker beschuit eten.

Omdat alles zo goed was gegaan zijn we om 4.30 met de taxi naar huis gegaan.

Dans mama dans!

Bewegen tijdens je zwangerschap is niet alleen gezond, het kan natuurlijk ook ontzettend leuk zijn! Een van de dingen die elke moeder kan doen is natuurlijk dansen!

Dan kan georganiseerd (bijvoorbeeld bij een dancing for birth cursus), maar wat houdt je tegen om lekker de huiskamer door te zwieren? Je lijf beweegt zoals jij dat fijn vindt, en je maakt tonnen fijne hormonen aan!

Ik heb wat mooie filmpjes voor jullie verzameld waar we (hoog)zwangere dames in actie zien.

De thuisgeboorte van Jikke

Geef een reactie

Als doula en zwangerschapsdocent vind ik het natuurlijk ontzettend leuk om de geboorte van mijn kinderen met jullie te delen. Misschien waren ze niet allemaal ‘volgens het boekje’, maar ze hebben mij (behalve drie prachtige kinderen) veel gebracht aan ervaring, wijsheid, kracht. Vandaag deel ik met jullie de geboorte van Jikke. Het verhaal schreef ik 3 dagen na haar geboorte. Wellicht zou ik het nu, zes jaar later, anders optekenen, maar ik laat het staan zoals het was.

Plons
Zondagavond 1 november ben ik uit mijn slaap gehouden door voorweeën, tot half 3. Ik maakte me nog geen illusies, want die weeën, tsja, die had ik al een paar keer meer gehad.
Maar, om 5.43 werd ik wakker van een plonsje… Paul wakker gemaakt om even te helpen inspecteren… Mn vliezen? Tsja… wat anders! Paul vroeg (even praktisch als altijd…) hoe lang het nu nog ging duren en of ie nou wél of niet kon gaan werken… Nu ja, nog geen weeën, dus ik wist t niet. Om na een kwartier tot inzicht te komen dat voor Elin zorgen, boodschappen doen etc met gebroken vliezen niet zo handig was en wellicht een beetje te nat ;). Maar er werd voor ons besloten, want om 6.15 kwam de eerste wee. Ze kwamen meteen wel wat frequent, dus de boel was in gang!!

Paul belde onze oppas voor Elin en onze doula, Antoinette! Beiden onderweg en wij verder met onze dingetjes doen.

Elin werd wakker en ik kon haar blij maken dat ze naar Miriam mocht. “Mag ik dan met de bus mama?” Natuurlijk schatje, maar weet je ook waarom je naar Miriam gaat?
“Nee…” Nou… je zusje komt eraan! Waarna Elin zich tot haar zus in mijn buik wendde en een heel verhaal begon 🙂 (mama in tranen…)

Inmiddels was Antoinette er en Elin was weg, dus tijd om even te douchen.

Het is gaat goed!
Om 8.30 kwam onze verloskundige. Goed nieuws: helemaal verstreken én 2cm ontsluiting. Joehoee!!! Dat had ik bij Elin na 24 uur nog niet!

Verder met weeën opvangen al uit t raam turend en een beetje kletsend en drinkend.
Om 10.00 uur was ik het zat beneden en ging naar boven om daar m’n draai te vinden. Paul bleef in mijn schaduw. De weeën werden zwaarder en om 11.00 uur had ik 4 cm. Mooi zei de verloskundige, dat is 2 cm per uur, ik kom om 13.00 uur weer terug.

Het gaat vlug
Maar de weeën waren zo heftig dat ik al voelde dat ik het óf niet ging redden, óf het ging veel sneller. Ik dacht het laatste. Dus zou de verloskundige om 12.00 uur komen, tenzij eerder persdrang.
De weeën kwamen vlot op elkaar en het was maar op een manier op te vangen. Paul helemaal tegen mijn achterkant aan, handen op mijn heupen (precies op de goede plek, anders kreeg de arme jongen een snauw) en ik zwiepte al grommend en brullend mijn armen als boomtakken door de lucht.

Toen was ik mijn draai weer kwijt en wilde op bed. Kreeg ik al persdrang?? Ja hoor, ik voelde persdrang, dus schouders in de matras, billen in de lucht en Paul strak achter me voor tegendruk. Weer een perswee, dus ik riep: Bellen nu!
Voor ik t wist stond de verloskundige in mijn kamer en constateerde (we waren 40 minuten verder) 9 cm!
Op naar de hoge ademhaling…
Groot hoofd
Vanwege een eerdere zeer korte persfase bij Elin durfde de verloskundige de baarkruk niet aan.
12.00 (en ja de sirenes werden op dat moment getest ;)) uur had ik vo en mocht ik persen… Maar ja, ik durfde niet meer! Ik voelde dat ze groot was en dat t niet paste… Uiteindelijk moed verzameld en begonnen te persen. Toen het hoofdje stond bleek inderdaad dat het een groot hoofdje was en stond ik voor de fijne taak de volgende perswee helemaal weg te zuchten om de boel meer te laten oprekken. Nu ja, wat moet… En toen mocht ik de laatste pers geven. Ik liet van de weeromstuit de benen los en alle aanwezigen doken op mijn benen af om ruimte te houden. En daar was ze dan om 12.20, ons mooie meisje!

Mijn grote wens om haar naar de borst te laten kruipen ging niet door de korte navelstreng én doordat ze zo moe was. Maar het aanleggen ging super, ze kon het meteen!! (lees hier meer)

Vervelend staartje
Alles leek aanvankelijk goed, maar ik bleef maar vloeien… Toen de pakken macaronisaus uit de vriezer kwamen en ik een injectie kreeg wist ik dat t niet helemaal goed was… Maar de vk had vertrouwen en ging weg. Toen ik naar de wc ging en daar zó hevig vloeide dat de kraamhulp in paniek raakte wist ik genoeg. De vk belde een ambulance voor me. Ik was een liter bloed kwijt en dat bloeden moest gestopt worden.
Enfin, in t ziekenhuis aangekomen ging t allemaal rap beter. De volgende ochtend mochten we lekker naar huis.

Geboorteplan; hoe maak je die?

Geef een reactie

In dit blog wil ik jullie wat meer vertellen over het ‘Geboorteplan’.

Het woord geboorteplan wekt bij sommige aanstaande moeders nogal wat weerstand op. Ik begrijp dat, immers, een geboorte is niet iets wat te plannen valt. Toch gebruik ook ik dit woord in gesprek met ouders. Maar… daar komt enige nuancering bij kijken! Want wat bedoel ik met een geboorteplan? Ik bedoel hiermee: een wensenlijst met zaken voor, tijdens en na de geboorte van een kindje. Een geboorte is niet te plannen, maar vooraf kan je je wel degelijk voorbereiden op keuzes die er te maken zijn voor, tijdens en ná de geboorte van je kind.

Winst
Het eerste winstpunt zit wat mij betreft al in het in kaart brengen van je wensen. Je gaat dieper (samen met je partner) in op wat jullie willen wat er wel en niet gebeurt tijdens de geboorte. Door goed na te denken over wat je wilt ga je namelijk ook al zorgen dat je de meest ideale situatie creëert voor wat jullie willen. En daarmee is de kans op jullie ideale bevalling ook toegenomen!

Daarnaast is het ook een fijne manier om samen met je partner te focussen op de zwangerschap en geboorte. Een kind krijgen is iets wat de moeder fysiek doet, maar de partner kan een heel grote rol spelen bij de manier waarop dit verloopt (echt!).

Mag dat?…
Bij veel wensen van moeders wordt nogal eens de vraag gesteld of iets al dan niet mag. Je boft! Je woont in Nederland (daar ga ik even van uit als je dit leest) en je mag veel! Wat zeg ik… het is jullie bevalling, dus jullie bepalen wat wel en niet mag, kan en zal.

Gaat dat echt zo makkelijk? Nee, niet altijd. Het is iets wat nauw samenhangt met de keuze van je zorgverlener. De ene verloskundige is de andere niet, de ene gynaecoloog is de ander niet…

Maar we dwalen af.

Is daarmee een geboorteplan een soort rechtsgeldig iets? Nee! Maar door na te denken over wat je wel of niet wilt sta je tijdens de bevalling sterker in je schoenen en zal je beter ‘bij de tijd’ zijn om ergens wel/geen toestemming voor te geven (en dus weer dichter bij de bevalling komen die je voor ogen had).

Positief
Ok, we gaan de negatieve kant op met dit verhaal ;). Een geboorteplan is mijns inziens vooral iets positiefs. Schrijf hem vooral vanuit wat je wél wilt. Je bent ook al een heel eind door aan te geven dat je overleg wilt over elke ingreep/handeling die wordt voorgesteld.

Niet vergeten

Denk je bij het maken van je geboorteplan ook aan:

Wie pakt het kindje aan
Wat doe je met de placenta
Wil je de vliezen wel/niet laten breken
…

Hoe ziet het er uit?
Een geboorteplan heeft bij voorkeur niet meer dan één (1) A-4tje tekst, er is domweg niet altijd tijd om het goed door te nemen. Zorg ook altijd dat je jouw wensen tijdens de zwangerschap door hebt genomen met je zorgverlener. Zo weet je waar hij/zij wel en niet in mee wil gaan (wellicht een reden om te switchen van zorgverlener).

Eventueel na dat ene A-4tje wat bijlagen met extra informatie van jouw kant (maar houd er rekening mee dat niet alle dienstdoende zorgverleners tijd hebben om dit goed tot zich te nemen).

Nieuw
Nieuw in geboorteland zijn de geboorteplannen in pictogrammen. Ik vind ze super gaaf, want ze zijn kraakhelder en vlug te overzien. Bovendien geschikt voor meer visuele zorgverleners. Ik ben aan het stoeien geweest met een fictief geboorteplan en zo zou het er kunnen uitzien:

Wil jij zelf zo’n mooi plan maken? Mail me en je krijgt het bestand van me om te bewerken. Wil jij dat ik van jouw geboorteplan een visuele weergave maak? Dat kan! Mail me jouw geschreven versie en voor € 22,50 (ex BTW) maak ik een versie voor jou in Pdf-formaat.

Ontspannen

Ontspannen is goed voor ieder mens. Voor aanstaande moeders al helemaal! Als jij ontspannen bent tijdens je zwangerschap, vang je twee vliegen in één klap: jij bent relaxt, maar alle stoffen die je lijf laat vrijkomen in jouw staat van zen, die komen ook bij jouw kindje! Dus ontspannen moeder én relaxt kindje.

Wat!??
Maar… je wilt vooral ook heel ontspannen zijn tijdens de bevalling! “wat!??”Hoor ik je denken? Ontspannen tijdens de bevalling!? Ben je van lotje getikt? Dat kán toch helemaal niet???
Nou ik heb nieuws voor je: Jahaaa, dat kan wel! En het is zelfs essentieel voor een relaxte, soepele geboorte.

Het voert voor nu wat te ver om het uit te leggen, maar hoe ontspanner je lijf is tijdens de bevalling, hoe makkelijker je kindje geboren zal worden. Daarnaast wil je in je hoofd ook vrij van spanning en angst zijn. Ook hier geldt: hoe ontspannener je bent, hoe vrijer de benodigde hormonen door je lijf vloeien en hoe soepeler je kindje geboren wordt.

Hormonen
Om je te laten zien welke hormonen tijdens de geboorte een rol spelen heb ik deze foto even voor jullie geleend:

Adrenaline
Jullie kennen vast allemaal het gevoel van adrenaline in je lijf: je voelt je gejaagd, misschien wel een beetje opgefokt, klaar voor actie et cetera. Kijk nu even in het schema hierboven … Oh nee! Dat is niet het hormoon dat je nodig hebt tijdens bevallen! Wat te doen!?
Juist! Ontspannen! …

Denk zen …
Ontspannen is lang niet zo moeilijk als het lijkt. En hoe gek het ook klinkt: je kunt (of moet) het oefenen! Hoe vaker je oefent, hoe gemakkelijk het gaat. En dàt ga je merken tijdens de bevalling.

Tips
Nu wil je natuurlijk wat ontspan-tips hebben? Wanneer je de cursus HypnoBirthing volgt gaan we hier natuurlijk uitgebreid mee aan de slag. Maar niet iedereen heeft, tijd, zin, geld of wat ook om de cursus te doen. Welnu, zelf weet je natuurlijk het allerbeste waar je ontzettend zen en relaxt van wordt, maar denk eens aan de volgende dingen:

Lachen
Wandelen
Geuren waar je van houdt
Je favoriete muziek (of dat ene speciale liedje)
Water (douchen, lekker in bad)
Lekker eten
Knuffelen en/of zoenen
Een toffe film kijken
Massage (denk daarbij ook aan haren borstelen)
…

Zelf kan je vast nog meer dingen bedenken, en jouw tips/ideeën mag je natuurlijk onder dit bericht delen.

10 jaar mama!

4 december 2015… Vandaag ben ik 10 jaar moeder! Ik kan er niets anders van maken dan dat ik dat geweldig vind 🙂 Toen ons meisje geboren werd heb ik daar een verslag van geschreven voor onze dochter. Ik wil het graag met jullie delen.

Het is 2 december 2005 als ik zo rond 9.00 uur opsta. Lekker laat, want ik heb verlof en ’s avonds slaap ik toch maar laat. Papa is al aan het werk. Hoewel ik me niet zo lekker voel en koorts heb ga ik toch naar de overbuurvrouw die twee weken geleden een dochter heeft gekregen.

Zou het begonnen zijn?
De dag keutelt zo wat verder, ik doe de boodschapjes en zorg dat het eten klaar is als papa thuiskomt. ’s Avonds lekker wat bankhangen en daarna naar bed. Tegen twaalven val ik in slaap. Om 1.10 uur wordt ik wakker van een zware kramp in mijn buik. Zou het begonnen zijn? Ik draai me weer om en 10 minuten later schiet ik weer wakker. Nu weet ik het zeker: de weeën zijn begonnen. Ik maak papa wakker, want ik vind het wel spannend!

zo zat je in de buik voor de bevalling begon

We hebben natuurlijk geen ervaring en weten niet goed wat we moeten doen. Zo lang het gaat blijf ik lekker knus tegen papa aan in bed liggen. Hij kan nog wat slapen en ik voel me beschermd door zijn warmte en aanwezigheid. Maar omdat ik vrij veel weeën heb bel ik oma Ita toch maar vast op (zij zal bij de bevalling zijn). Tegen vijf uur is ze er. Ik wil haar niet in de kamer hebben, dus ze gaat naar de logeerkamer.

Frisse kou
Ondanks dat het de hele nacht flink te keer gaat in mijn buik, voel ik dat er niet veel gebeurt. Ik bel ’s ochtends de verloskundige, zodat ze weet dat er wat speelt. Ik vraag haar tips om de bevalling op gang te krijgen. Zo ga ik het bad in en uit, douche onder en tenslotte een stuk lopen met papa. Dat was een fijn moment, lekker samen in de frisse kou en af en toe een wee opvangen onderweg. Toen we weer thuis waren heb ik lekker op de bank schaatsen gekeken en oma had een goede pan groentensoep gemaakt. Om 17.30 komt Maaike langs (yesss onze favoriete verloskundige!). Ik hoor dat ik nog niet verstreken ben en dus ook geen ontsluiting heb. Dat had ik al verwacht, dus dat was niet erg. Ik vraag of ik iets kan krijgen om te slapen. De weeën zijn te vaak en te pittig om in slaap te komen. En ik ben bang dat wanneer ik eenmaal ga ontsluiten het allemaal zo lang duurt dat ik te moe ben om te persen als dat mag.

Weeëndans
Helaas lukt het slapen niet ondanks een pammetje van het een of ander. We spreken met Maaike af dat ze weer komt als de weeÃ«n om de 2 minuten komen en langer aanhouden. In de avond worden de weeën heftiger. Ik blijf met papa op zolder en vang de weeën lopend en wiegend op. Soms hang ik lekker tegen hem aan en doen we de weeëndans die we op de yoga hebben geleerd. We hebben het zo knus samen op zolder. Het is super intiem en gezellig!

Valse start
Tegen 1.00 uur bellen we Maaike, de weeën komen vaker en houden langer aan. Ze komt kijken en ik ben iets verstreken, maar geen ontsluiting. Gek genoeg verbaasde dit me weer niets. Maar de weeën zagen er goed uit. Om 5.00 uur zou ze weer terugkomen en zou alles snel gaan beloofde ze. Maar helaas, door het vele staan, mn griepje én dat ik zo lang wakker was, lukte het me niet meer om rechtop te blijven. Ik ben op bed gaan zitten en viel tussen de weeën in slaap. De weeën namen af in sterkte en frequentie… Maaike kwam weer en zag al meteen dat ik niks was opgeschoten, wat ook klopte. Ze vroeg wat ik wilde. Ze dacht dat ik een ‘valse start’ had, wat in kon houden dat je nog niet zou komen, maar misschien pas weken later! Daar knakte ik wel wat van. Ik deed zo m’n best om rustig te blijven en jou naar buiten te lokken. Ik moest toch niet nog langer wachten!!!

Op naar Nieuwegein
Ik wilde slapen en wel zo snel mogelijk! Alles moest nog beginnen en ik had nu al weinig puf over om te persen. Maaike vroeg of ze morgen terug kon komen of dat ik naar het ziekenhuis wilde. Zij kon me niets meer geven om te slapen, dus: ziekenhuis! Nergens was plek, maar in Nieuwegein wilden ze ons wel hebben. Daar zou ik een prikje krijgen om nog een paar uurtjes te kunnen tukken. Ik vroeg of we de reiswieg mee moesten nemen en de kleertjes, waarop Maaike antwoordde dat dat niet hoefde, omdat we waarschijnlijk nadat ik had geslapen weer naar huis zou moeten. Toen Maaike uit de kamer was pakte papa heel resoluut alle spulletjes bij elkaar, keek me aan en zei: “Wij gaan niet zonder kind weg uit t ziekenhuis!” Dat was precies wat ik even nodig had 🙂 Dat gaf me weer een nieuwe stoot energie en moed om wakker te blijven tot je bij ons was!

Wat een bof dat Maaike bij ons was, want de andere verloskundigen wilden ons niet naar het ziekenhuis brengen. Na een heftig ritje (de weeën gingen goed!) dropte Maaike ons bij het ziekenhuis. Wat een rare gewaarwording. Het was nog pikdonker en er zat alleen een nachtwaker (het was half 6/6 uur). Na even zoeken kwamen we op de goede afdeling. We kregen ondanks de drukte lekker een kamertje voor onszelf en werden meteen voorzien wat eten en drinken. Papa verzekerde me nogmaals dat we niet zonder jou naar huis zouden gaan.

Ruggenprik
Ondertussen lag ik aan de monitor om te kijken hoe mijn weeën waren en hoe het met jou ging. Er was nog geen gynaecoloog om bij ons te komen. Die kwam tegen 8.00 uur. Ze constateerde dat ik inmiddels helemaal verstreken was en 2 cm ontsluiting had! Yes het ging beginnen! Maar inmiddels was ik ontzettend moe. Ze vroeg of ik nog wilde slapen. En er was niets wat ik liever wilde. Met een prik ging dat niet meer lukken, ik zou een ruggenprik moeten. Een ruggenprik???? Dat was niet wat ik wilde! De tranen kwamen los, maar ik was zo moe, dat ik toch besloot het te doen. Ze zouden me tegelijkertijd oxytocine geven zodat je wat sneller zou komen. Er was eerst een wisseling van de wacht, waardoor ik om 9.30 een andere gyn kreeg die mijn vliezen brak en allerlei inwendige apparatuur aanlegde. Om 10.00 uur kreeg in de ruggenprik. Dat was nog een heel spektakel, want er was iemand die het moest leren op mijn rug!!! Papa was mee en onze verpleegkundige van de dag. Die man vroeg:” Wil je het zeggen als je een wee hebt, dan stop ik.” Dus ik antwoord braaf: “Ja.” Dus hij: “Heb je een wee??” en papa en de verpleegkundige in koor: “Nee, ze zegt het als ze een wee heeft!!” Hihi, t was net een lachfilm. Maar goed, redelijk snel zat ie er in en om een uur of 11.00 waren we in de verloskamer. Daar kreeg ik ook de oxytocine om de weeën te stimuleren.

Papa haalde nog even 2 saucijzenbroodjes (mama had honger!!) voor me en daarna ging ik slapen. Om de haverklap werd ik wakker door t gepiep als ik weer op een slang ging liggen. Maar uiteindelijk heb ik zo goed en zo kwaad als t ging nog een uurtje geslapen.

Persdrang
Papa had ondertussen oma gebeld die nu ook in t ziekenhuis was. Om 12.00 werd ik wakker en werd ik getoucheerd: 5 cm ontsluiting, kijk dat ging opschieten. De gyn zo om 14.00 uur weer terugkomen. Dus ik draai me om om weer te slapen, heb ik om 12.10 het gevoel dat ik moest poepen. Dus de verpleegkundige haalt een ondersteek. Maar het gevoel zakte weer weg. Een paar minuten later: t zelfde! Dus ik zeg tegen haar: “Joh, ik heb persdrang!” Maar dat kon niet volgens haar om dat ik een paar minuutjes daarvoor nog maar 5 cm ontsluiting had. Kort daarna krijg ik enorme rugweeën en persdrang door elkaar. Ik weet niet waar ik het zoeken moet! Wat doet dit zeer! Snel wordt papa gehaald. Oma stuur ik meteen weer weg. Papa en de verpleegkundige helpen me zo goed mogelijk te ademen, maar na een klein uurtje hou ik t niet meer. Ik denk écht dat ik het niet meer kan en wil t liefst in de grond zakken. Ik weet niet waar ik het zoeken moet, kan niet meer goed ademen, en jemig, ik heb toch een ruggenprik????? Waarom helpt dat niet???? De verpleegkundige stelt voor om de gyn te halen. Die komt al snel en met dat ze binnenkomt zei ze: “Ik zie het al hoor, je mag zo gaan persen”. Ik was zo blij dat ik meteen wilde beginnen, maar er moesten nog wat slangen en toeters en bellen weggehaald worden. De gyn grapt nog dat ze niet vaak vrouwen zo enthousiast ziet om te mogen persen.

Laat mijn m’n gang maar gaan
Iedereen wil me helpen, maar ik heb het niet nodig. Laat mij mn gang maar gaan en zorg dat mn fles water gevuld is. Na een paar keer persen (wat ik zonder weeën doe, want die heb ik allemaal op voorhand weg gezucht (of eigenlijk meer geproest…)). Maar na een paar keer goed persen hoor ik al de verlossende woorden. Ik moet goed luisteren en als de gyn te zegt zuchten. Ik vraag nog een spoedles zuchten, want dat weet ik even niet meer. Ik mag ook niet meer mn eigen benen vasthouden, maar die staan in de zij van resp de gyn en de verpleegkundige, die aan weerszijden van het bed staan. Ik moet nog een laatste pers geven en zuchten, zuchten, zuchten. Ik voel dat ik zoveel kracht zet dat ik het bed door de rem heen tegen de muur trap. Arme meiden! Maar ze blijven kranig staan. En dan gaat het snel. Nat en warm wordt je op mijn blote buik gelegd (4 december 2005, 13.43 uur).

Wat ben je klein, wat ben je lief, wat ben je mooi! En wat ben ik trots!!! Ik ben de beste mama van de wereld, ik heb je helemaal zelf geboren laten worden. Mn hoofd verandert in glow-in-the-dark.

Mijn placenta volgt al snel en heeft nauwelijks een pers nodig. Ondertussen word jij bij me weggehaald en gaat de gyn aan de slag met het schaafje aan de binnenkant. Ze is zo lang bezig dat ik vraag of ze soms op een cursus macramé zit. Ondertussen loopt papa met zijn hoofd in de wolken met jou op zijn armen door de kamer heen.

Dan word je nog bij me aangelegd. Dat is een gek gevoel! Maar wat ben ik trots, trots, trots!!! Je bent er, helemaal perfect en af. En papa bekijk ik ook met andere ogen. Ik zie nu al aan alles dat hij een geweldige papa is!

Papa en mama zijn zo trots!!

Je bent er meisje, het is zover! Nooit zal ons leven meer hetzelfde zijn!